پاستیل نوعی شیرینی کوچک و لاستیکی مانند می‌باشند. انواع اصلی و قدیمی پاستیل‌ها از شکر، شربت گلوکز، طعم‌دهنده‌ها، رنگ‌های خوراکی و ژلاتین ساخته شده‌اند. به‌کارگیری ژلاتین در ساخت و تولید پاستیل باعث می‌شود که به پاستیل حالت ژله‌ای بدهد و هنگام خوردن در دهان آب شود و باعث چسبناکی آن شود .
شاید مشهورترین نوع پاستیل، پاستیل خرسی باشد، تکه‌ای ژلاتین طعم‌دار که با رنگ خوراکی همراه شده و پاستیل‌هایی یک سانتی‌متری و خوشمزه به شکل خرس به وجود آورده؛ بهتر است بدانید که شروع تاریخچه پاستیل با تولد همین خرس‌های کوچک و رنگارنگ آغاز می‌شود. اگر شما چای کیسه‌ای را با لیپتون می‌شناسید و قهوه فوری را با نسکافه، باید بدانید که پاستیل هم با خرس‌های هاریبو شناخته می‌شود و اما داستان تولد این خرس‌های خوشمزه و بند انگشتی چیست؟ سال ۱۹۲۰ بود که یک کارگر ساده کارخانه آبنبات‌سازی در شهر بن آلمان به نام «هانس ریگل» تصمیم عجیبی گرفت، او زمانی که به استخدام این کارخانه درآمد دستمزد بخور و نمیری داشت، برای همین همیشه ایده راه‌اندازی کسب و کاری برای خودش را در سر داشت تا مزد زحمت‌هایش مستقیم سر سفره خودش بیاید و مجبور نباشد آن را با کارفرما تقسیم کند. در آن زمان آبنبات طرفداران زیادی بین آلمانی‌ها داشت و هانس که تنها تخصصش قنادی و شیرینی‌پزی بود بالاخره تصمیم گرفت از کارخانه جدا شده و شرکت آبنبات‌سازی خودش را تاسیس کند، تنها کارمند او همسرش و تنها دارایی‌اش یک کیسه شکر، یک تخته مرمری، یک کتری، یک اجاق و یک وردنه بود و البته کوله‌باری از تجربه که در محل کار قبلی‌اش کسب کرده بود و هیچ سرمایه دیگری نداشت. هانس به همراه همسرش گرترود هر روز در آشپزخانه‌شان آبنبات‌های رنگی تولید می‌کردند و بعد سوار بر دوچرخه آنها را به شهر برده و می‌فروختند. چیزی نگذشت که آبنبات‌های دست‌ساز هانس به محبوبیت رسید و او نام هاریبو را برای محصولات خانگی‌اش که برگرفته از اسم خودش بود انتخاب کرد. روز به روز آبنبات‌های هاریبو طرفداران بیشتری پیدا می‌کرد و طی دو سال هانس موفق شد سرمایه اندکی جمع کند. بعد از دو سال تصمیم گرفت برای رونق بخشیدن به کسب و کارش با تولیدکنندگان بزرگ وارد رقابت شود. به دنبال ترفند جدیدی بود که متوجه شد نوعی آبنبات میوه‌ای محبوبیت خاصی بین افراد جامعه دارد، برای همین تصمیم گرفت دستی در تولید این آبنبات‌ها هم ببرد، اما برای قوام بیشتر آبنبات‌هایش به طور اتفاقی از ژلاتین هم استفاده کرد. مواد لازم و دستور ساخت بسیار ساده بود، کمی ژلاتین، رنگ خوراکی، شکر و طعم میوه اما چیزی که آبنبات‌های ژلاتینی او را از دیگر آبنبات‌ها متمایز می‌کرد شکل و ظاهرشان بود، او در تولید محصول جدید اول از همه به کودکان فکر کرد؛ تا پیش از این آبنبات‌ها به شکل گرد و ساده تولید می‌شدند ولی هانس با توجه به علاقه و تمایلات کودکان ایده تولید آبنبات‌های ژلاتینی به شکل خرس به ذهنش رسید.
او و همسرش مواد را پس از حرارت دادن در قالب‌های کوچکی به شکل خرس ریختند و بعد از خنک شدن آنها را از قالب جدا کردند، نتیجه کار خیلی هیجان‌انگیز بود و ژلاتین موجود در مواد باعث شده بود تا آبنبات‌های جدید به جای ظاهر سفت کمی نرم و چسبنده باشند، هانس و گرترود تعداد زیادی خرس‌های کوچک و رنگی درست کردند که طعم خوبی هم داشت. ایده ابتدایی تولید آبنبات‌های ژلاتینی به شکل خرس نه تنها باعث شد تا این محصول شهرت جهانی پیدا کند بلکه ریگل‌ها با همین خرس‌های ژله‌ای ثروت هنگفتی به دست آوردند، خرس‌های آن زمان کمی لاغرتر و درازتر از خرس‌های کوچک و تپل امروزی بودند، اما همان‌ها هم خیلی زود بین بچه‌های شهر بن محبوب شدند و هیچ کودکی نبود که عاشق خرس‌های هاریبو نباشد و هر از گاهی آنها را از پدر و مادرش نخواهد.
لطفا چند لحظه صبر کنید
